Elisabeth Kübler-Ross
“Niets maakt ons wijzer dan naar onze angsten te kijken”
Zowel in het Simonton programma als in het werk van Elisabeth Kübler-Ross kunnen wij leren, juist door moeilijke onderwerpen als verlies, dood te onderzoeken en bespreekbaar te maken, hiermee om te gaan.
Door angsten voor het onbekende in het HIER-EN-NU te onderzoeken.
Het verlies van gezondheid, een persoon, werk, je land, een scheiding: het zijn schokkende gebeurtenissen die een totale heroriëntatie op je leven nodig maken.
Verdriet om het verlies van ‘iets belangrijks, voor jou iets, iemand dierbaar” komt in ieder mensenleven voor.
Je kunt te maken krijgen met allerlei emoties waardoor je helemaal in de war kunt raken, en je er niet bewust van was dat je ze had. Gevoelens vervreemding, dat het leven stil staat en op de meest onverwachte momenten overvallen worden door gevoelens van wanhoop, verdriet, boosheid, eenzaamheid …. en dat terwijl de buitenwereld gewoon door gaat.
Ook in het Simonton programma wordt bij het thema “Dood” uitvoerig stil gestaan, gemediteerd en uitgediept en met elkaar besproken en wordt het als volgt benoemd:
“Plan to live forever, and be ready to die today” (en hoe doe je dat?)
En is het thema HOOP een belangrijke focus.
“Dat gewenste mogelijkheden zich vóor kunnen doen; niet dat het zal…maar mogelijk is”.
HOOP laat je voort gaan.
Ik herinner me een echtpaar tijdens éen van de trainingen met Carl Simonton zelf, waarvan een deelneemster met terminale kanker meedeed met de meditatie bedoeld “om de angst voor de dood te verminderen”.
Haar echtgenoot durfde niet aanwezig te zijn, maar was na afloop wel heel nieuwsgierig “hoe het was”.
Het was ”goed”, antwoordde zij rustig. “Ik heb een kijkje daarboven genomen”.
Na een ingrijpend verlies denkt de omgeving misschien dat de tijd wel zijn werk zal doen en dat het ‘de rouwende’ na een tijdje wel weer beter zal gaan. Of men is bang om te vragen ‘hoe gaat het ermee gaat’, omdat dit de wond weer zou openrijten. Of men wil de rouwende juist afleiden door allerlei activiteiten te gaan organiseren. Het is echter niet de tijd en het vermijden van pijn die wonden helen, maar de erkenning en aandacht geven aan het verlies. Zo kan bij de rouwende een innerlijke noodzaak ontstaan om te praten, te vragen en te weten hoe anderen hier mee omgaan en hoe verder te gaan met dit verdriet.
Naast het vertellen over uw verlies gaan we ook actief aan de slag met uw verhaal schrijven, een herinneringsboek maken, gedichten en boeken bespreken, luisteren naar muziek, toe werken naar een nieuw levensperspectief en een zorgvuldig voorbereid afscheidsritueel. Er zal een uitgebreide boekentafel aanwezig zijn.
Deelname aan een (kleine) rouwgroep is ten sterkste aan te raden. Zo’n groep heeft als doel je in staat te stellen keer op keer jouw verhaal te vertellen, inzicht te krijgen in de vaak onbegrepen emoties die je ervaart, en deze te uiten. Zo kun je je gehoord en gesteund voelend door de anderen, die immers ook een verlieservaring hebben, en door de deskundige begeleiding, leert je het verlies emotioneel de plaats te geven die het toekomt.
Je leert de draad van het leven op een nieuwe, andere wijze op te pakken.
In een rouwgroep, en individuele rouwtherapie wordt ook aandacht geschonken aan het weer opnieuw aangaan van contacten, en wordt met elkaar naar nieuwe mogelijkheden en uitdagingen gezocht. Kortom: een goed en moedig besluit om hulp te zoeken. Moedig, omdat het soms best moeilijk zal zijn de stap te zetten.
Naast het vertellen over je verlies gaan we ook actief aan de slag met je verhaal schrijven, een herinneringsboek maken, gedichten en boeken bespreken, luisteren naar muziek, toe werken naar een nieuw levensperspectief en een zorgvuldig voorbereid afscheidsritueel.